วันพุธที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2552

วันแห่งความหฤหรรษของพ่อ แม่ และ พี่โอเปิ้ล

เป็นงัยกันบ้าง...ยังเหนียวแน่นกันดีอยู่หรือเปล่า.....คร๊าบบบ แฟนคลับของพี่โอเปิ้ล และน้องออสตินที่ติดตามอ่านเรื่องราว(ลาว)ความเป็นมา และเป็นไป และจะเป็นต่อๆไปของสองศรีพี่น้องคู่นี้...
แม่ต้องของหายใจแรงๆสักครั้ง....เฮ้ออออ และ เฮือกกกกกก เพิ่งจะได้ว่างเว้นมีเวลาว่าง (ซึ่งไม่มากเท่าไหร่นัก) มานั่งเขียนเรื่องราวหนุกหนาน หนุกหนานของพี่โอ และน้องออส ให้ชาวบ้านชาวช่องได้อ่านเพื่อความเพลิดเพลินใจกันอีกหนึ่งเรื่อง
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า... ห่างหายจากการเดินทางไกลกันไปนานหลายอาทิตย์ เดือนหน้าฟ้าใหม่นี้พ่อ กะ แม่ก็วางแผนการเดินทางกันอีกแล้ว แต่คราวนี้เรายังตัดสินใจไม่ได้สักทีว่า เราจะไปเที่ยวไหนดี ราชบุรี วังน้ำเขียว กาญจนบุรี หรือว่าจะไปลงหลักปักฐานกันที่เดิมๆ ...ที่ ที่คุณก็รู้ว่ามันคือที่ไหน...
ระหว่างการตัดสินใจ...ความคืบหน้าของพัฒนาการของน้องออสติน หรือตอนนี้ทุกคนจะเปลี่ยนชื่อให้เป็นน้องตั่น..ตั๊น หรือ น้องตั๊น..ตัน..มีรายนามดังต่อไปนี้....
1. พัฒนาการด้านร่างกาย... แข็งแรง สมบรูณ์ สั้น(ขา) ตัน(ทั้งตัว) และ ขยันหัดเดิน...ทุกครั้งที่ปล่อยให้ติ๊นได้ลงไปคลุกอยู่กับพื้น ติ๊นก็จะหาที่เกาะ ยืน และทำท่าจะออกเดิน..ทาง
2. พัฒนาการทางด้านอารมณ์...ยิ้มได้ ยิ้มดี ไม่มีเบื่อ เป็นลักษณะของอารมณ์ที่คงที่คงวาจริงๆ อาจมีหงุดหงิดบ้างคือเวลาที่ง่วงมากๆ ยายออสตินก็จะหลับหู หลับตา บ่น บ่น และบ่น จะหยุดบ่นก็ต่อเมื่อมีขวดนมมาใส่ปาก เสียงนั้นก็จะหายไปทันที เปลี่ยนจากเสียงบ่นเป็นเสียงดูด จ๊วบ จ๊วบบบบบ
3. พัฒนาการทางด้านสมอง... ดูเหมือนว่าน้องออสตินจะเริ่มจดจำ และเลียนแบบพฤติกรรมของพี่โอเปิ้ลบ้างแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความซน ความดื้อ (ที่มีท่าทีว่าจะใช้ได้) และอื่นๆอีกมากมาย แต่น้องออสตินจะจดจำพี่โอเปิ้ลได้อย่างแม่นยำ เวลาเอาไปวางบนเตียง น้องออสตินจะคลานไปหาพี่โอเปิ้ลทันที ไม่ได้คลานเปล่า ยายติ่น ติ๊น จะจิก และดึงหัวพี่โอเปิ้ลจนพี่โอเปิ้ลต้องร้องให้แม่ช่วย...แต่ก็มีบางครั้งที่ทนไม่ไหวแล้ว..ขอพี่โอเปิ้ลทีหนึ่งนะน้องนะ...ผัวะ...ดูเหมือนว่าน้องออสตินจะมีแนวโน้มว่าน่าจะทนมือ และทน...ทีน..พอสมควรเลยทีเดียว
ส่วนพี่โอเปิ้ลตอนนี้หยุดอยู่บ้านมาตั้งแต่วันจันทร์แล้ว นี่ก็รวมสิริ...ได้ 3 วันพอดี...สืบเนื่องมาจากอาการตาแดงและตาแฉะ..ซึ่งคุณครูที่โรงเรียนเกรงว่าจะเป็นโรคตาแดง จึงให้พี่โอเปิ้ลหยุดน่าจะลดความเสี่ยงของการติดต่อไปยังเพื่อนคนอื่นๆได้...แต่แม่พาพี่โอเปิ้ลไปหาหมอเรียบร้อยแล้ว คุณหมอบอกว่าน่าจะเกิดจากเชื้อหวัดที่เป็นต่อเนื่องมา บวกกับอาการภูมิแพ้ที่มีติดตัวมาแต่กำเนิด จึงทำให้ออกอาการตาแดงและแฉะได้ 3 วันนี้พี่โอเปิ้ลเลยเหงาอยู่กับบ้าน และอดไปลั้นลาที่โรงเรียนจิตรลดากะพี่ๆเลย...เย้ยยย
อ้อ...เมื่อวันที่ 8 มกราคม 2552 ที่ผ่านมา พี่โอเปิ้ลได้รับเทียบเชิญจากโรงเรียนจิตรลดาให้ไปสัมภาษณ์ แม่ก็เลยต้องเตรียมความพร้อมด้วยการสืบราชการลับกับป้าอร..อตินุช คุณแม่ของน้องอีฟ ที่ต้องไปสัมภาษณ์เช่นกัน แต่เค้าต้องไปก่อนเราหนึ่งวัน... ได้ความลับของราชการมาเรียบร้อย ก็ไม่หนักใจเท่าไหร่ เพราะทุกสิ่งอย่างที่ป้าอรบอก ไม่ว่าจะเป็นการร้อยลูกปัด ตักลูกปัดจากกล่องหนึ่งไปใส่อีกกล่องหนึ่ง หรือหาแม่ หาลูกให้กับสัตว์ หรือต่อจิกซอว์ พี่โอเปิ้ลก็สามารถอยู่แล้ว เนื่องจากได้รับการฝึกฝนที่ดีจากทางศูนย์สุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นราชนครินทร์อยู่แล้ว... แต่ที่ทุกคน รวมทั้งแม่เป็นห่วงก็คือ...โอเปิ้ลต้องตื่นเช้ามากๆๆๆๆ กว่าทุกๆวัน เนื่องจากเวลาที่สัมภาษณ์คือ 8.00 น. ซึ่งเป็นคิวแรกสุดเลย.. และเราต้องไปถึงโรงเรียนก่อน 7.00 น. เพื่อเตรียมความคุ้นเคยกับสถานที่ (อันนี้โอเปิ้ลคุ้นเคยอยู่แล้วเพราะได้ไปรับพี่อยู่ทุกวี่ทุกวัน) และความพร้อมก่อนสัมภาษณ์...
ถึงเวลาแห่งความหฤหรรษ์แล้วล่ะซิ....พอไปถึงเราก็ไปติดต่อพร้อมยื่นจดหมายเทียบเชิญ เพื่อรับหมายเลข หรือชาวบ้านทั่วไปเค้าเรียกกันว่า "บัตรคิว" นั่นเอง...และแล้ว หมายเลขที่ออกก็คือ หมายเลข 1 ครับพี่น้อง...นั่งรอกันไป (หมายถึงพ่อเข็มคนเดียวนะ) ส่วนแม่กะพี่โอเปิ้ลก็ลั้นลา ไปเล่นกันที่สนามเด็กเล่นของพี่มัธยม พอได้เวลาพ่อก็โทรศัพท์มาตามตัวให้ขึ้นไปที่ห้องสัมภาษณ์...(อะไรจะเป็นเด็กเอ็กซ์ เซ็กซ์ กู ถีบ เช่นนี้) บรรยากาศภายในห้องสัมภาษณ์ที่แสนจะอบอุ่น คุณครู 3 ท่าน นั่งเตรียมพร้อมสำหรับสัมภาษณ์เด็กคนละโต๊ะ และเรียกเด็กเข้าสัมภาษณ์ 1 ต่อ 1 พี่โอเปิ้ลได้สัมภาษณ์กับคุณครูนุ้ย (ที่น่ารัก จริง จริงนะ) คุณครูให้พี่โอเปิ้ลเล่นร้อยลูกปัดเป็นอย่างแรก พอเล่นได้ที่อาการพี่โอเปิ้ลก็เริ่มออก ความสนุกสนานเริ่มมา ให้ทำอะไร ถามอะไร พี่โอเปิ้ลก็ทำได้หมด แถมยังสอนคุณครูอีกแน่ะ..."กระดานเนี่ยะ ไม่ได้วางแบบนี้นะ ต้องวางแบบนี้" ว่าแล้วก็ทำให้คุณครูดู สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าของคุณครูคือ "เหวอออ พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ตามมา" เป็นอันว่าห้องนี้พี่โอเปิ้ลผ่านฉลุยยยย.....
ด่านสุดท้ายที่ต้องสัมภาษณ์คือ ห้องท่านผู้หญิงอังกาบ บุญยัตฐิติ อาจารย์ใหญ่ ท่านรองอาจารย์ใหญ่ และคุณครูอาวุโสอีกหนึ่งท่าน รวมแล้ว 3 ท่าน บรรยากาศค่อนข้างมาคุ..มาก และเวลาในการรอคอยที่จะได้เข้าไปในห้องนี้ก็แสนที่จะเนิ่นนาน... จนอารมณ์สนุกของพี่โอเปิ้ลได้หมดลง.. แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะบิ้วขึ้นอีกหรือไม่..และเวลาที่รอคอยก็มาถึงจนได้ เมื่อพี่โอเปิ้ลเข้าไปในห้องท่านผู้ใหญ่ทั้งสาม พี่โอเปิ้ลก็เกิดอาการง่วง หาว ขึ้นมากลางคัน ใครถามอะไรก็ไม่ค่อยอยากจะตอบ เกมส์ที่ให้เล่นก็แสนจะน่าเบื่อ แต่ก็ฝืนทำสุดๆแล้วนะ... คุณครูถามมา กำลังจะตอบ อ้าววว อีกท่านถามสวนมาอีกละ ทีนี้จะตอบคนไหนก็ดีล่ะ คำตอบที่ได้ก็คือ "โอเปิ้ลไม่รู้น่ะ" แล้วเมื่อคุณครูหมดความอดทน (ซึ่งก็ไม่ได้นานเท่าไหร่) เราก็รีบออกมาจากห้องนั้นทันที...เป็นอันว่า วันแห่งความหฤหรรษของพ่อ แม่ และพี่โอเปิ้ลก็สิ้นสุดกันเพียงเท่านี้นะโยมมมม

1 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ28/1/52 19:02

    เข้าใจมั่กๆ อารมณ์พ่อกะแม่เป็นไงตอนลูกจะไปสัมภาษณ์+ทดสอบความพร้อม เพราะนายธีร์จะไปวันจันทร์ที่จะถึงนี้แล้วเจ๊....สาธุๆ ขอให้ผ่านด้วยเถ๊อะ

    ตอบลบ